Czy umiesz?

księżyc spokojnie wisi nad naszymi głowami

(tak upojna i smutna noc 

zdarza się tylko raz)

jego sierp kosi głowy pijane 

prowadząc nas do obozu tajemnego otępienia

gdzie łańcuch założą nam do stóp.

czy umiesz wybuchać

w środku miasta?

z głową podniesioną do góry

słup dymu zaprosić 

do domu?

Grawitacja

dziwna siła ta grawitacja
ciągnie w dół kąciki ust
oczy wykrzywia, powoduje kurze łapki
nie pozwala się uśmiechać
wyciska łzy z oczu
nasuwa myśli o starości i przemijaniu
myśli o zaśnięciu może o samobójstwie.

daje poczuć zmęczenie, ból w stawach
szura stopami przy każdym kroku
kładzie do łóżka zwiotczałe ciało
ale nie pozwala długo spać
budzi człowieka bolesnym skurczem
dziwna siła ta grawitacja.

Rano

spoglądam w szybę tramwaju 
udaję że nie zwracam uwagi na nikogo
jest przed szóstą rano
nikomu się nie chce żyć 
o tej godzinie jesteśmy tylko
dłońmi, palcami, stopami
tym co się przyda przez 
najbliższe godziny
zaczniemy żyć i kochać ludzi
w drodze powrotnej
chyba że będziemy zmęczeni.

Dziwki

dziwki wracają do domu
nad ranem
zmęczone, śpiące, sponiewierane
swoje zarobiły
będą wydawać w dzień
jako grzeczne dziewczęta.

Świat zero

zacznijmy świat od zera

bezużyteczne banknoty 

rozrzućmy na ulicy 

zwolnijmy urzędników

bankierów, prezydentów

prezesów i ich sekretarki

zwolnijmy tych którzy noszą 

okulary, zegarki, krawaty

dajmy im poczuć żelazo.

to była by litość 

wykonać na nich najwyższy 

wymiar kary

nie mamy tyle amunicji 

dajmy glebie wydać plon

nowe źdźbło.

Z ręki do ręki

zwitki banknotów

worki z monetami

podarunki, upominki, koniaki

podziękowania i wymuszenia.

tak działa napięcie między 

ofiarą a obdarowanym

między łotrem a kozłem

prowadzonym na rzeź 

zaszczutym jagnięciem i rzeźnikiem

przemycającym i psem gończym.

prezenty

łapówki

kwiaty

butelki

czekoladki

przechodzące z ręki do ręki.

Wilkołaki

miasta to betonowe pnie drzew

pręty zbrojeniowe są jak gałęzie cierniste

kurz i pył jak darń po której stąpamy

ludzie o wilczym obliczu.

w myślach zabójczo cisi

hodujemy głód mordu

odczuwamy zew krwi

gdy zasypiamy nie czujemy litości 

w skrytości swych serc

stajemy oko w oko z ofiarą

wychodzimy z nor i zrzucamy 

owczą skórę.

Wilgoć piwnicy

ucieczką dla twoich oczu

są pajęcze sieci

zakurzone i wilgotne.

wzrok zawieszasz na suficie 

kiedy on szarpie i rozrywa

pcha w środek nienaruszonego

ciało znienawidzone.

jego nozdrza drgają

wciągają wilgoć piwnicy

milczy

krzyczysz!

głuchy krzyk rozpaczy.