Coraz ciemniej

ktoś wymyślił 
cieniutkie włókno
rozświetlające 
szklaną bańkę
ale i tak jest ciemno

ktoś ogień niesie
niby nadzieję
otuchy promyk

w ciemnościach świata
i tak gaśnie
zatraca się w bezmiarze 
zła

egipska ciemność
dziesiąta plaga
jest przecież 
coraz ciemniej
i ciemniej
czeka nas tylko 
śmierć pierworodnych.

Rozkaz

to tylko jeden strzał
a huk brzmi jak rozkaz
do boju
jeden trup 
dwa trupy
co za różnica
niech zginą całe miliony

rusza stalowa armia
do przodu
bez obaw
bez ciała
bez krwi
bez uczuć
jedyne co żyje to serce
ciało
krew 
strach

serce pompuje krew
uszy słyszą
nogi odmawiają posłuszeństwa
do przodu
do boju
serce:
ani kroku dalej
stoimy jak oniemiali
za chwilę biegniemy i padamy martwi.

Dotyk

czerwonoskóry
utworzony z gleby

napełniony życiem
dotknięty palcem Boga

po co ci była chęć
poznania zła i dobra
czy byłeś ciekawy?

pomyślałeś: 
jak to jest umrzeć?

czy byłeś zachłanny?

chcę wiedzieć wszystko o wszystkich.

dźwignia twojej śmierci
umarła przed tobą

podała ci owoc 
pokryty jej własnym jadem

ona umarła 
ty też musisz

głupcze
gdybyś był wdzięczny
za dotyk!

Oświecenie

zasłońmy mu oczy
niech okryje go ciemność
aby się urodzić musi umrzeć
aby zobaczyć musi oślepnąć

wyrzeźbmy go w skale
ulepmy z gliny
niech dymy ofiarne
zasłonią jego stare oblicze

musi żyć
niech anioł światłości
zakryje prawdę
przed narodzonym na nowo

Werset

opuszczam swój dom
spalony słońcem i pustynnym wiatrem
uciekam aby bronić życia
zduszonego w zniewolonym sercu
aby moje JA 
było pierwszym wersem 
świętej księgi

modlę się o swoje
wybawienie
wśród skreślonych z listy
twoje zdjęcie to tylko
pretekst
kropka nad "i"
w moim imieniu

Łzy róż

gdyby róże umiały płakać
to teraz
właśnie teraz
zalewałyby się łzami

zimne poranki i wieczory
odcisnęłyby się zmarszczkami
na ich obliczu

ciepłe popołudnia
nie rozgrzałyby ich serc
całe szczęście tylko
usychają
jak ja i ty
choć nie jesteśmy różami.

Dwa bagnety

tętnica kraju rozerwana

w dwóch miejscach

bagnet wbity pod żebra

i w plecy

ciało gnijące w lesie

obcym lesie

miękka tkanka narodu

rozkładająca się w glebie

obcej glebie 

kości bielejące na wietrze

obcym wietrze

i tylko pamięć jest 

nasza.

Ściąć drzewa

spoglądamy na nie z pogardą

robimy wszystko aby ściąć ich pień

wyrwać korzenie

oberwać liście

spalić świętym ogniem

jakimkolwiek ogniem

ich kora musi krwawić

ich czaszki muszą być białe

maczeta musi być mocno wbita

w drewno

urosły zbyt wysoko

są zbyt zielone i soczyste

ich liście lśnią w promieniach słońca

padają słowa:

ściąć wysokie drzewa.

Asfalt

mokry jak skóra kochanki

po akcie spełnienia

paruje wilgoć

spocone czoła

lecz pocałunki już nie smakują

jest ciemny i mokry 

a jednak jak papier

biały

i widać napis:

zdrada

i wyraz twojej twarzy

zaskoczony.