Właśnie wyszedłem z knajpy

właśnie wyszedłem z knajpy
jadłem bardzo drogie
w moim odczuciu sushi 

to miał być wspólny wieczór
z moją żoną 
pierwszy od kilku lat
od urodzenia drugiego dziecka 

najpierw byliśmy w kawiarni
potem na marnej sztuce
na którą bilety kosztowały fortunę
teraz wracamy z knajpy
jedliśmy bardzo drogie sushi

stoję na wprost okna
olbrzymiego okna
do bardzo drogiej knajpy
droższej od knajpy 
w której serwują sushi

widzę ludzi
bardzo bogatych ludzi
taki wielkomiejski
nowobogacki tryb życia
jedzą małe dania
na wielkich talerzach 
spoglądają pogardliwie 
na tych za oknem 
popijając obrzydliwe
obrzydliwie drogie wina

kilka godzin temu 
zapierałem się i mówiłem
pieniądze nic nie znaczą
śmiałem się z gościa 
który chciał przyjść do pracy
w niedzielę
a teraz okazuje się 
że jestem nagi
król jest nagi

jutro kupię nową kanapę

Dziś wziąłem rozwód

dziś wziąłem rozwód
bolało jak diabli
szczególnie że mam 
niespotykany w mojej rodzinie
szacunek do książek
otaczam je kultem

mam to trochę po matce
ale ona lubi pożyczać książki od innych
ja tego nie cierpię

nie uznaje obcej książki 
na swoim regale
chyba że już nigdy nie wróci
do właściciela

więc wziąłem rozwód
pierwszy raz w życiu 
wyrzuciłem książkę 
do śmieci

to było straszne
ale konieczne

Zwiadowcy codzienności

w moim mieście jest park
taki mały
schowany we mgle
jest tam ciemna alejka
po której przechadzają się
starsze panie i zgarbione postacie
a zza drzew wychylają się oczy
wścibskich bab
zwiadowców codzienności

krzewy tam rosną gęsto
jeden przy drugim
a w nich chowają się
mali chłopcy
popalający po kryjomu 
papierosy i popijający piwo
a czasem coś mocniejszego

słychać między krzewami 
szyderczy śmiech
to śmiech czasu młodości
legendy
przeszłość

Wielbiciel

dlaczego się mnie boisz?
przecież jestem twoim wielbicielem
uwielbiam twój zapach
czyste mięso
dobrze przyprawiona
będziesz smakowała
nieludzko

dlaczego twój oddech 
jest taki szybki?
strach i podniecenie
jest jak 
pieprz i sól
jestem wielbicielem
twojego ciała
smażone
gotowane 
pieczone

zanim cię wypuszczę
chcę z ciebie zlizać
cały twój strach
jestem wielbicielem
twojego strachu
jest jak przyprawa
do twojego ciała

Ekron

odpędzam natrętną muchę
która usiadła mi na dłoni
uczyniła sobie miasto 
z mojej skóry
pokaleczonych palców
obgryzionych paznokci
uderzam ją drugą dłonią
nie pozwalam
złożyć jajeczek
w ciepłym krwistym mózgu
wykluć się w żółtym oku

będzie mogła zasiąść
na tronie
dopiero gdy stanę się
piszczelami i czaszką

Coraz ciemniej

ktoś wymyślił 
cieniutkie włókno
rozświetlające 
szklaną bańkę
ale i tak jest ciemno

ktoś ogień niesie
niby nadzieję
otuchy promyk

w ciemnościach świata
i tak gaśnie
zatraca się w bezmiarze 
zła

egipska ciemność
dziesiąta plaga
jest przecież 
coraz ciemniej
i ciemniej
czeka nas tylko 
śmierć pierworodnych.

Rozkaz

to tylko jeden strzał
a huk brzmi jak rozkaz
do boju
jeden trup 
dwa trupy
co za różnica
niech zginą całe miliony

rusza stalowa armia
do przodu
bez obaw
bez ciała
bez krwi
bez uczuć
jedyne co żyje to serce
ciało
krew 
strach

serce pompuje krew
uszy słyszą
nogi odmawiają posłuszeństwa
do przodu
do boju
serce:
ani kroku dalej
stoimy jak oniemiali
za chwilę biegniemy i padamy martwi.

Dotyk

czerwonoskóry
utworzony z gleby

napełniony życiem
dotknięty palcem Boga

po co ci była chęć
poznania zła i dobra
czy byłeś ciekawy?

pomyślałeś: 
jak to jest umrzeć?

czy byłeś zachłanny?

chcę wiedzieć wszystko o wszystkich.

dźwignia twojej śmierci
umarła przed tobą

podała ci owoc 
pokryty jej własnym jadem

ona umarła 
ty też musisz

głupcze
gdybyś był wdzięczny
za dotyk!

Oświecenie

zasłońmy mu oczy
niech okryje go ciemność
aby się urodzić musi umrzeć
aby zobaczyć musi oślepnąć

wyrzeźbmy go w skale
ulepmy z gliny
niech dymy ofiarne
zasłonią jego stare oblicze

musi żyć
niech anioł światłości
zakryje prawdę
przed narodzonym na nowo

Werset

opuszczam swój dom
spalony słońcem i pustynnym wiatrem
uciekam aby bronić życia
zduszonego w zniewolonym sercu
aby moje JA 
było pierwszym wersem 
świętej księgi

modlę się o swoje
wybawienie
wśród skreślonych z listy
twoje zdjęcie to tylko
pretekst
kropka nad "i"
w moim imieniu

Łzy róż

gdyby róże umiały płakać
to teraz
właśnie teraz
zalewałyby się łzami

zimne poranki i wieczory
odcisnęłyby się zmarszczkami
na ich obliczu

ciepłe popołudnia
nie rozgrzałyby ich serc
całe szczęście tylko
usychają
jak ja i ty
choć nie jesteśmy różami.

Dwa bagnety

tętnica kraju rozerwana

w dwóch miejscach

bagnet wbity pod żebra

i w plecy

ciało gnijące w lesie

obcym lesie

miękka tkanka narodu

rozkładająca się w glebie

obcej glebie 

kości bielejące na wietrze

obcym wietrze

i tylko pamięć jest 

nasza.

Ściąć drzewa

spoglądamy na nie z pogardą

robimy wszystko aby ściąć ich pień

wyrwać korzenie

oberwać liście

spalić świętym ogniem

jakimkolwiek ogniem

ich kora musi krwawić

ich czaszki muszą być białe

maczeta musi być mocno wbita

w drewno

urosły zbyt wysoko

są zbyt zielone i soczyste

ich liście lśnią w promieniach słońca

padają słowa:

ściąć wysokie drzewa.

Asfalt

mokry jak skóra kochanki

po akcie spełnienia

paruje wilgoć

spocone czoła

lecz pocałunki już nie smakują

jest ciemny i mokry 

a jednak jak papier

biały

i widać napis:

zdrada

i wyraz twojej twarzy

zaskoczony.

Migające gwiazdy

kłaniam się gwiazdom
modlę się do nich
wyznaję im najskrytsze marzenia
proszę o łaskę
szepczę wyznania
błagam o więcej i więcej
płaczę i skomlę do nieboskłonu
pragnę by mieli za mało
spoglądam w migające gwiazdy
to tylko samoloty.

Za mały

jest za mały by krzyczeć

gdy pada cios

za mały aby się bronić

jest za mały aby chwycić nóż

i pchnąć

czekać na wytchnienie

od obcych osób

jest za mały by powiedzieć 

że ma dość 
pijackich krzyków

krzyk!

idźcie w diabły

zostawcie mnie

za późno

dziś jest zimno

Czy umiesz?

księżyc spokojnie wisi nad naszymi głowami

(tak upojna i smutna noc 

zdarza się tylko raz)

jego sierp kosi głowy pijane 

prowadząc nas do obozu tajemnego otępienia

gdzie łańcuch założą nam do stóp.

czy umiesz wybuchać

w środku miasta?

z głową podniesioną do góry

słup dymu zaprosić 

do domu?

Grawitacja

dziwna siła ta grawitacja
ciągnie w dół kąciki ust
oczy wykrzywia, powoduje kurze łapki
nie pozwala się uśmiechać
wyciska łzy z oczu
nasuwa myśli o starości i przemijaniu
myśli o zaśnięciu może o samobójstwie.

daje poczuć zmęczenie, ból w stawach
szura stopami przy każdym kroku
kładzie do łóżka zwiotczałe ciało
ale nie pozwala długo spać
budzi człowieka bolesnym skurczem
dziwna siła ta grawitacja.

Rano

spoglądam w szybę tramwaju 
udaję że nie zwracam uwagi na nikogo
jest przed szóstą rano
nikomu się nie chce żyć 
o tej godzinie jesteśmy tylko
dłońmi, palcami, stopami
tym co się przyda przez 
najbliższe godziny
zaczniemy żyć i kochać ludzi
w drodze powrotnej
chyba że będziemy zmęczeni.

Dziwki

dziwki wracają do domu
nad ranem
zmęczone, śpiące, sponiewierane
swoje zarobiły
będą wydawać w dzień
jako grzeczne dziewczęta.

Świat zero

zacznijmy świat od zera

bezużyteczne banknoty 

rozrzućmy na ulicy 

zwolnijmy urzędników

bankierów, prezydentów

prezesów i ich sekretarki

zwolnijmy tych którzy noszą 

okulary, zegarki, krawaty

dajmy im poczuć żelazo.

to była by litość 

wykonać na nich najwyższy 

wymiar kary

nie mamy tyle amunicji 

dajmy glebie wydać plon

nowe źdźbło.

Z ręki do ręki

zwitki banknotów

worki z monetami

podarunki, upominki, koniaki

podziękowania i wymuszenia.

tak działa napięcie między 

ofiarą a obdarowanym

między łotrem a kozłem

prowadzonym na rzeź 

zaszczutym jagnięciem i rzeźnikiem

przemycającym i psem gończym.

prezenty

łapówki

kwiaty

butelki

czekoladki

przechodzące z ręki do ręki.

Wilkołaki

miasta to betonowe pnie drzew

pręty zbrojeniowe są jak gałęzie cierniste

kurz i pył jak darń po której stąpamy

ludzie o wilczym obliczu.

w myślach zabójczo cisi

hodujemy głód mordu

odczuwamy zew krwi

gdy zasypiamy nie czujemy litości 

w skrytości swych serc

stajemy oko w oko z ofiarą

wychodzimy z nor i zrzucamy 

owczą skórę.

Wilgoć piwnicy

ucieczką dla twoich oczu

są pajęcze sieci

zakurzone i wilgotne.

wzrok zawieszasz na suficie 

kiedy on szarpie i rozrywa

pcha w środek nienaruszonego

ciało znienawidzone.

jego nozdrza drgają

wciągają wilgoć piwnicy

milczy

krzyczysz!

głuchy krzyk rozpaczy.